"I don't sing for Pepsi / I don't sing for coke / I don't sing for politicians / that make me look like a joke..."

Tijdens de superbowl finale was ie er dan. Bob Dylan zingt voor pepsi samen met Will.I.Am van Black Eyed Peas, het definitieve einde van de protestgeneratie?
Normaal gesproken juich ik deals met sponsors voor popmuzikanten van harte toe. Menig NL muzikant voelt immers zich al zwaar gesponsord als hij gratis schoenen krijgt van zijn favo merk. Anderen beginnen hun eigen kledinglijn. Waarom jeukt dit dan zo erg? Is mijn protest icoon van zijn rotsblok gevallen, of heeft de kredietcrises ook bij good old Bob toegeslagen? Ik zou er minder moeite mee hebben gehad als stuurbaard bakkebaard besloten hadden zich te laten sponseren door Gilette. Maar Bob? The Times They Are A-Changin'
(Alhoewel hij natuurlijk ook al eerder iets vaags deed voor het lingeriemerk Victoria's Secrets).