Old Powder New Guns

Old Powder, New Guns: liedjes als een stapeling van tijdvakken

Een oude film bekijken heeft iets van een rit met een tijdmachine. Andere kleuren, andere tempo’s, andere kleren, andere muziek. Je dompelt je onder in werelden die niet meer bestaan: trager, stijlvoller, spannender.
Dat geldt ook voor de muziek uit zulke films, zo tussen de jaren dertig en zestig. De beste filmcomponisten schilderen beelden met grote orkesten. Ze strijken muzieknoten uit over een palet van celluloid, waarop de regisseur zijn dramatische lijn heeft gedrapeerd.

Lilian Hak, uit Utrecht, is gevoelig voor de dramatiek in de orkestmuziek uit die tijd, zo blijkt uit haar Old Powder, New Guns-project. ,,Daar kan zoveel power in zitten, zoveel dramatiek! Dat krijg je niet voor elkaar met popmuziek.” Dat lijkt een forse overgang, gezien haar muzikale verleden als electro-artieste. Ze vestigde haar naam, in fijnproeverskringen althans, met twee fraaie albums vol donkere hi-tech-romantiek en werkte zelfs met de rumoerige Berlijnse technopunker T. Raumschmiere.

Maar de cd Old Powder, New Guns grijpt terug op creatieve uitingen van voor haar carrière in de electro. Ze maakte ooit enkele voorstellingen voor het rondreizende festival De Parade, waarvan het hoogtepunt beide keren werd gevormd door een liedje in ouderwetse jaren-veertig-stijl. Met strijkerspartijen uit de oude doos, verknipt op de sampler.

Nu is de tijd rijp om dat concept nader uit te werken. Lilian Hak maakte haar eigen ‘bibliotheek’ van samples. Die gebruikte ze als bouwstenen om haar eigen liedjes te maken: haar eigen creatieve uitingen dus, al grijpen ze qua sfeer terug op de glamour, het drama en de spanning van de films van vroeger. "Ik heb allerlei films uit die tijd bekeken met Humphrey Bogart en van Alfred Hitchcock tot Laurel & Hardy en Charlie Chaplin. Om maar in die sfeer te komen.” Het tempo van destijds lag veel lager, ontdekte ze, "ze spraken destijds in oneliners, lijkt het wel."

Lilian beperkt zich niet tot samples. Op de plaat en, straks, op de planken schakelt ze 10 muzikanten in: bas, drums, piano, strijkers, blazers, een kamerorkest bijna, ademend gearrangeerd in een hakkelend netwerk van samples.

Zo zijn de liedjes van Old Powder, New Guns een stapeling van verschillende tijdvakken: van toen, maar ook heel erg van nu. ,,Niet dat ik mezelf de rol van femme fatale heb aangemeten, maar ik ben in die liedjes een ander personage dan wanneer ik electro zing. De titel zegt het al, ik gebruik oude elementen om er iets nieuws van te maken. Zonder kruit geen schot.”